Een huisdier, het geeft je gezelschap. Een beetje leven in huis. Een kopje, een krauwtje, die grote knuffelige haarbol op vier poten die heeft geleerd dat als hij geluidjes maakt, hij jouw aandacht trekt. Baas, mag ik wat brokjes? Of op schoot? Of naar buiten? Ik moet zo nodig… 

Ja, een paar jaar terug besloten wij dus een poezebeest uit het asiel te adopteren. We kwamen er binnen, om te kijken of er een van de vele verschoppelingetjes met ons klikte. Zou er één tussen zitten, die er uit sprong? Na wat rondlopen kwamen we in een kamertje met een aantal hokjes. In één van de hokjes begon een rode kater ineens zenuwachtig heen en weer te drentelen, druk krauwend en wauwelend. Alsof ie opgewonden was, er iets gebeurd was. Hij trok onze aandacht. Ik pakte hem op en dat leek hij geweldig te vinden, maar ook wel weer eng, want hij snorde wel, maar wilde tegelijk weer terug zijn hokje in. En ja hoor, onze keus bleek zonder overleg dezelfde: we waren beiden voor deze rode rakker gevallen. Later zei ik gekscherend tegen mijn vrouw: “..alsof ie al een tijdje op ons had gewacht…” Er werd ons verteld dat hij al 2 keer eerder in het asiel geweest was. De laatste keer was hij bij een mijnheer, die hem nadat hij was weggelopen niet meer terug wilde hebben. Het deed mij denken aan het klassieke kinderboek ‘Kruimeltje’. Omdat hij in het asiel al Trompy werd genoemd, wilden wij dit niet nog eens anders gaan doen, maar anders hadden wij hem misschien wel Kruimeltje genoemd. Het karakter paste ook wel bij het boekpersonage: niet groot van stuk, maar hij stond zijn mannetje.

Enkele dagen later, na alle inentingen en formaliteiten, mochten we hem op komen halen. Het was voor ons allemaal spannend. Vanwege een sterfgeval in de familie moest mijn vrouw juist de eerste week dat wij hem in huis kregen, op reis naar Amerika. Ik was dus de hele eerste week samen met Trompy, in zijn nieuwe huis. Die was in het begin bang. Hij vond een plekje waar hij zich de eerste dagen verschuilde: op het kastje achter de tv. Met eindeloos geduld en lieve gesprekjes kreeg ik hem uiteindelijk zover dat hij achter de tv vandaan kwam. Niet veel later zat hij bij mij op schoot, om nooit weer weg te gaan.

Onze Trompy werd de grootste vrienden met Soxco, een oudere zwartgrijze kater die we als kitten hadden gekregen. Toen Soxco in 2013 overleed, was Trompy wekenlang niet meer zichzelf. Mr. T. was namelijk een sociaal en ontzettend lief kereltje. Trompy mocht ook graag ontsnappen naar boven, naar onze slaapkamer. Hij lag dan bovenop de dekens te wachten, tot ik hem kwam ophalen. Ik pakte hem dan altijd op en droeg hem in mijn armen naar beneden. Het snorren klonk dan dat het een aard had. Hij vond dat altijd een geweldig ritueel. Zo heeft kennelijk elke kat zijn eigen liefhebberijtje: Soxco droeg ik vroeger de trap op, naar zijn eigen slaapkamertje (ja, echt… en Trompy droeg ik de trap af… 

Ik heb weleens gelezen dat geluidjes maken geen natuurlijk gedrag is voor katten, maar dat zij dat aanleren omdat ze door krijgen dat wij daar  gevoelig voor zijn. Ja, uw kat praat tegen u omdat hij iets van u wil! Want ook bij ons was het als bij de meeste kattenbezitters: wij waren in dienst van de poes. En mr. T. had ook zijn geluidjesrepertoire, waarvoor wij vanzelfsprekend als een blok vielen. En wanneer hij in het kastje aan de voet van zijn krabpaal lag te slapen, kon hij snurken, zo hard als een ouwe zwerver..

Als ik op de tv-fauteuil wilde gaan zitten, was hij bij de stoel, vóór ik er was. Ik strekte dan mijn benen uit en hij kwam op schoot zitten, in mijn buik kruipen. En ja, wat doe je dan? Kriebelen en kroelen. Gedachteloos. En dat snorren… soms ging ie gewoon ‘uit de bocht’. Dan klonk het alsof ie extra druk zette en kwam er een soort van zinderend, hoog geluidje bij. Dat was toch zó ontzettend lief.. 

 

 

De laatste weken werd het minder met hem. Ik pakte hem elke dag wel één of meerdere keren op, om hem te knuffelen. Dan zat hij op mijn hand en snorde als een brommer. Maar de laatste weken ging dat niet meer zo lekker. Dan begon ie te kwekken en te murmelen. Ik deed mijn vriendje pijn. De dierenarts dacht aan artrose. We kregen een pijnstillend middel mee. Bijwerking: braakneigingen. Mensenlief, dat was niet leuk. Het arme dier leed duidelijk onder dit medicijn. En zonder dat er een druppel vocht uitkwam. Hartverscheurend om je vriendje zo te zien worden overvallen door stuiptrekkingen die hij niet kan controleren. 

 

Gisteravond lag hij naast mij op de bank. Mijn vrouw had een kleedje op de bank neergelegd. Zij zou morgen met hem naar de dierenarts gaan. Ik heb afscheid van hem genomen. Wij wisten door ervaringen al hoe de diagnose waarschijnlijk zou uitvallen. Met zijn grote ogen keek hij me aan, en wilde nog gaan staan, zoals hij dat duizenden keren eerder had gedaan. Nog één keer bij mij op schoot komen zitten. Maar hij had er de kracht niet meer voor. Ik ben naast hem gaan zitten en heb hem geaaid en gekroeld tot ik mijn arm niet meer kon liften. En snorren, snorren…!

Rouw. Hoe andere huisdiereneigenaren dat hebben, weet ik niet. Ik hou mezelf voor: ‘het is en blijft uiteindelijk een dier’. In een soort poging om de onontkoombare dag van afscheid wat te relativeren en voor te bereiden. Maar de waarheid is dat je jezelf voor het lapje houdt, het dier en jij ongemerkt met elkaar vergroeid raken. En als dan de dag van afscheid komt – altijd onverwacht – voel je je alsof je een stukje van jezelf kwijt bent geraakt. Een lid van het gezin is heengegaan. Wat hield ik veel van dat kleine, aanhankelijke kroelkereltje.

Midas Dekkers, bioloog: “..er is maar één soort rouw…”

Onze vriend is niet meer.
Wij hebben hem alles gegeven.
Dank voor je gezelschap, mijn rode vriend.

 

In English…

A pet, it gives you company. A little life in the house. A head stroke, a pur, the big cuddly hair bulb on four legs that has learned that when it makes noises, it attracts your attention. Boss, can I get some chunks? Or on your lap? Or outside? I really have to go now….

Yes, a few years ago we decided to adopt a female cat from the shelter. We came in to see if one of the many outcasts clicked with us. Would one of them jump out of it? After some walking around we arrived in a room with a number of cubicles. In one of the cubicles a red male suddenly started to stroll nervously back and forth, busy crowing and waffling. As if it was excited, something had happened. He caught our attention. I picked it up and he seemed to love it, but also scary, because it snored and at the same time wanted to go back into it’s cage. And yes, our choice turned out to be the same without consultation: we had both fallen for this little red rascal. Later I jokingly said to my wife: “…as if it had been waiting for us for a while…”. We were told that it had been to the shelter twice before. The last time it was with an owner who didn’t want it back after it was run away. We had to think of the classic children’s book ‘Kruimeltje’. Because our rascal was already called Trompy in the shelter, we did not want to change it’s name again, otherwise we would have called him Kruimeltje.

A few days later, after all the vaccinations and formalities, we were allowed to pick it up. It was exciting for all three of us. Because of a death in the family (Raymond Baretto) my wife had to travel to America just the first week we got him in the house. So I was the whole first week together with Trompy in it’s new home. It was afraid in the beginning. Mr. T.  found a spot where he hid the first days: on the cabinet behind the TV. With endless patience and sweet conversations I finally got him to the point where he came from behind the TV. Not much later he sat on my lap to never leave again.

Our Trompy became the biggest friends with Soxco, an older black-grey male we had as a kitten. When Soxco died in 2013, Trompy was no longer its self for weeks. Mr. T. was a social and very sweet little guy. Trompy also liked to escape upstairs, to our bedroom. It  was lying on top of the blankets waiting for me to pick him up. I always picked him up and carried him down in my arms. The purring then sounded as loud as a car. T always thought that was a great ritual. Apparently every cat has its own hobby: I used to carry Soxco up the stairs to his own bedroom (yes, really… and I carried Trompy down the stairs….

I have read before that making noises is not a natural behaviour for cats, but that they learn it because they realise that we are sensitive to it. Yes, your cat is talking to you because he wants something from you! Because also with us it was like with most cat owners: we were in the service of the cat. And mr. T. also had his sound repertoire, for which we obviously fell as a block.

And every time I wanted to sit in the TV chair, T was with the chair before I arrived. I would stretch my legs and he would sit on my lap, crawl into my stomach. And well, what do you do? Tickle and cuddle. Thoughtless. And that purring…. sometimes T just went really nuts. Then it sounded as if he was putting extra pressure and a kind of shimmering, high sound was added. That was so incredibly sweet…

 

The last few weeks it was getting worse. I picked him up every day one or more times to cuddle him. Then he sat on my hand and snored like a moped. But the last few weeks it wasn’t going so well anymore. Then he started to grow and murmur as if it hurt him. The vet thought of osteoarthritis. We were given a painkiller. Side effect: vomiting tendencies. Sweet Lord, that was not fun. The poor animal suffered from these vomiting tendencies. And without a drop of fluid coming. It was heartbreaking to see your boyfriend fight in convulsions that he could not control.

Yesterday evening he was lying next to me on the couch.

My wife had put a dress on the couch and I said farewell to him. We already knew from our experiences how the diagnosis would probably turn out. With his big eyes he looked at me and wanted to stand up. As he had done thousands of times before, he wanted to sit on my lap again. But he didn’t have the strength for it anymore. I just sat next to him and stroked and cuddled him until I could no longer lift my arm. And purring, lots of purring…!

I don’t know how other pet owners have that. I tell myself: ‘in the end it is and remains an animal’. In a kind of attempt to put the inevitable day of farewell somewhat into perspective and to prepare myself for it. But the truth is that you’re just fooling yourself and the animal and you imperceptibly grow together. And when the day of farewell comes – always unexpectedly, you feel as if you have lost a piece of yourself. A member of the family has passed away. How much did I love that little, affectionate cuddly guy.

Midas Dekkers, biologist: “…there is only one kind of mourning…”.

Our friend has passed.
We gave mr T everything.
Thank you for your company, my little red friend.